Υποψήφιοι για τον ΣΥΡΙΖΑ: Χρήστος Καραμάνος Α Αθήνας

Από τον σ. Χρήστο Καραμάνο λάβαμε την ακόλουθη παρέμβαση για τα ερωτήματα που τέθηκαν από την πάσα:

Απαντώντας στο ερώτημα σας για το αν μετά τις 5 Οκτώβρη πρέπει να αλλάξει κάτι στη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και προς ποια κατεύθυνση, θα εστίαζα σε δύο πλευρές που αφορούν την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση ενός ΣΥΡΙΖΑ «όχι όπως πριν», ενός ΣΥΡΙΖΑ των μελών και όχι των μηχανισμών.

1. Κινηματικότητα και όχι μιντιακότητα για την κοινωνική γείωση του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί νομίζω ότι βρίσκεται το κλειδί. Σήμερα έχουμε κατακτήσει ένα σημαντικό, προγραμματικό πλαίσιο -την Ιδρυτική Διακήρυξη, τα 15 σημεία και το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ Αλλά αυτό αντί να γίνει μοχλός για την οικοδόμηση δεσμών με την κοινωνία, αντί να πυροδοτήσει την υπαρκτότατη αγωνιστική διάθεση του ΣΥΡΙΖόκοσμου, απλά εκφέρεται ως προτασιολογία στα φυλλάδια και στα κανάλια. Πρόκειται για μια εκλογικού τύπου απεύθυνση  κι όχι για τη σφυρηλάτηση δεσμών με το «λαό της κρίσης» πάνω στο βασικό κοινωνικό ζήτημα: εργασία, εισόδημα, ανεργία, επισφάλεια, φτώχεια (οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική), κοινωνικός Καιάδας. Κατά τη γνώμη μου χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτηθεί πάνω σε μια ριζικά διαφορετική μέθοδο απεύθυνσης και σύνδεσης με την κοινωνία. Να αντικατασταθεί η «επικοινωνιακή διαχείριση της αριστερής πολιτικής» από τη λογική του ανυποχώρητου αγώνα και της πλατύτερης δυνατής κινητοποίησης. Και να μας παραδειγματίσει η στάση Κορτζίδη, που χρειάστηκε να κάνει απεργία πείνας μέχρι να καταφέρει να ανοίξει ένα κομμάτι της παραλίας.

Σήμερα, που μπορούν να γίνονται νικηφόρες απεργίες της γενιάς των 700 ευρώ στις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες και να παίρνονται πίσω απολύσεις, όπως πρόσφατα στη WIND (με ελάχιστη εμπλοκή της πολιτικής αριστεράς), δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάζει μια ανακοίνωση, να στέλνει μια αντιπροσωπεία και να κάνει μια δήλωση στις κάμερες. Κι αν οι απολυμένοι της υφαντουργίας κατασκηνώνουν σε αντίσκηνα έξω από το Υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα , τότε αυτό οφείλει  να γίνει και έξω από μια μεγάλη ιδιωτική εταιρία πληροφορικής που απολύει τον Πρόεδρο ενός σωματείου (μόλις αυτό συγκροτήθηκε) και σπέρνει τρόμο σε πρωτοσυνδικαλιζόμενους εργαζόμενους;  Εκεί δεν πρέπει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Στα αντίσκηνα αυτά μέσα δεν πρέπει να είναι οι βουλευτές –κι όχι με βαρύγδουπες δηλώσεις μπροστά στις κάμερες- μέχρι να παρθούν πίσω οι απολύσεις; Να δούμε τότε τι θα κάνει η εργοδοσία; Θα υποχωρήσει ή όχι; Ας γενικευτεί αυτή η λογική του ανυποχώρητου αγώνα, σε συνδυασμό πάντα με τις υπαρκτές διαθέσεις των εργαζομένων. Να δούμε τότε σε ποιο στρατόπεδο θα μετακομίσει ο φόβος και σε ποιο η αυτοπεποίθηση. Ο ρόλος αριστεράς είναι να γενικεύει την εμπειρία και να πυροδοτεί το νέο που μπορεί να κατακτηθεί. Αυτό για τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει άλλο «κέντρο βάρους». Χρειαζόμαστε μια «συνείδηση ΣΥΡΙΖΑ», όπως έχει αποκληθεί, με κέντρο βάρους τη γείωση στο λαό της κρίσης και τη στήριξη και οργάνωση της αντίστασης των καταπιεσμένων – μόνο έτσι θα περπατήσει στη ζωή μια εναλλακτική και ανταγωνιστική με το νεοφιλελευθερισμό προγραμματική κατεύθυνση.

2. Οργανωτική συγκρότηση και Λειτουργία. Τέλος στο δίπολο χαλαρότητα – υπερσυγκεντρωτισμός. Χαλαρότητα με τοπικές συνελεύσεις χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και υπερσυγκεντρωτισμός σε μια Γραμματεία, που δεν αντιστοιχεί με τις διαθέσεις και τις ανάγκες του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, που συνήθως δεν παίρνει αποφάσεις και δεν παράγει πολιτική και πρωτοβουλίες.

Δεν μπορεί να μιλάμε για λειτουργία χωρίς νομαρχιακές επιτροπές (και δεν υπάρχουν νομαρχιακές επιτροπές πχ στο λεκανοπέδιο). Είναι κρίσιμο το ζήτημα της νομαρχιακής συγκρότησης γιατί εκεί συγκεντρώνεται η κρίσιμη μάζα, που μπορεί να επιτρέψει να παρθούν πρωτοβουλίες με πολιτικό και κοινωνικό αντίκτυπο. Δεν μπορεί πχ στο Δήμο Αθήνας το ένα διαμέρισμα να ασχολείται με τους μετανάστες, το άλλο με τους μικρομεσαίους επαγγελματίες και το άλλο με τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Αυτά είναι ζητήματα που ξεπερνούν την εμβέλεια ενός τοπικού ζητήματος και πρέπει να δουλεύονται μέσα στην κοινωνία συντονισμένα. Αν θέλουμε να υπάρξει γείωση. Δεν μπορεί να υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ 5^ου και 6^ου διαμερίσματος και να μην υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ Α Αθήνας.

Παραπέρα, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει λειτουργία χωρίς μέλη με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Με δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να συμμετέχουν ισότιμα στη διαμόρφωση συνθετικών (επιμένω στο συνθετικών και όχι στο δια ψηφοφοριών) αποφάσεων για όλα τα ζητήματα.

Παραπέρα, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί κανένα όργανο του ΣΥΡΙΖΑ να διαμορφώνεται ελέω ΜΜΕ και προσωπικών σχέσεων με τα ΜΜΕ (πχ η κοινοβουλευτική ομάδα).

Συνεπώς η οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, κατ’ ελάχιστο (κι αν θέλετε σαν πρώτο βήμα στην παρούσα φάση) περιλαμβάνει: μέλη με διπλή ένταξη, νομαρχιακή συγκρότηση, πανελλαδικές συνελεύσεις, συλλογική και ελεγχόμενη διεύθυνση με υπαγωγή της κοινοβουλευτικής ομάδας σ’ αυτήν, οικονομική αυτοτέλεια, γραφείο τύπου με αποφασιστική αρμοδιότητα, περιοδικό.

Η οικοδόμηση ενός τέτοιου ΣΥΡΙΖΑ βαθαίνει το πολιτικό του στίγμα Δεν μπορεί να ρέπει προς την κεντροαριστερά ένας ΣΥΡΙΖΑ, κινηματικός, γειωμένος στην κοινωνία, με συγκρότηση και λειτουργία. Ίσως γι’ αυτό ένας τέτοιος ΣΥΡΙΖΑ καταπολεμήθηκε από αρκετούς, που μέχρι πριν λίγες μόλις εβδομάδες αναζητούσαν προγραμματικές συγκλίσεις με το ΠΑΣΟΚ.

Δυο λόγια για τον σ. Χρήστο Καραμάνο

Ο σ. Χ. Καραμάνος είναι πολιτικός μηχανικός. Συνέβαλε αποφασιστικά στον αγώνα για την αποτροπή δημιουργίας εμπορικού κέντρου στο Βοτανικό. Δραστηριοποιείται στα κινήματα πόλης και συμμετέχει στο Παναττικό Δικτυο Κινημάτων Πόλης και Ενεργών Πολιτών. Είναι μέλος της ΚΟΕ

Στον σ. Χρήστο ευχόμαστε καλή επιτυχία και δύναμη για την συνέχεια